MBRETI I FJALES QE NUK KERKOJ FRON.
Poezi per te madhin Din Mehemetin qe nuk jeton me.
Shpesh zhytesha ne artin tend dhe nuk dilja dot,
medoja me vete qe ti ishe nje det dallgeplot,
shpesh te perfytyroja si nje mbret te fjales
ball larte,asnjeher nuk bere rreshqitjet e ngjales.
Ti ishe te drita e syrit i cdo nje femije qelibar,
ishe bujku qe perher mbolle shpirtin kosovare,
ne ate toke qe cdo gje ushqehej me gjak zemre,
ishe ti,dhe arti jote,qe mbeti shkelqimi i cdo endrre.
Gjithmon me artin tende fole me mencurin e nje bace,
arti yte nuk u shperda nuk pati hallakatje,
vargu yte per kosoven gjithmon kushtrim lirie,
gjemoje per lirin dhe u be plumbe i cdo shkije
.
Dhe kur shkjit te erdhen dhe te pyeten armet ku i ke,
buzeqeshja jote ishte me shum se shkelqim mbi re,
qetesishte dhe mencurishte i cove ne bibloteken tende
aty ishte kosova dhe shpirti jot me shum dhembje.
Eh mor baca Din sot une erdha ketu ne zemer te gjokoves,
me keto vargje te thjeshte mencurisht ti tregoj botes,
ti shqiptarishte luftove me germa dhe fjale magjike,
Kosoves dhe te gjithkombit i le artin, vetem me fjal shqipe.
Perseri une do te kthehem ne qytetin time Tirane,
Aty ku ti je preznete me artin tende brilate,
tek qytet qe te do te nderon perher me madheshti,
ti je vete fjala,dritbukur shqiponja e nenes shqiperi.
