UNË
Unë vdiqa disa herë
me shpirt
mē vranē sa mundën
Ufff
majmunēt
qëlluan me gjithfarë lloj gjuhësh
demonësh e xhuxhësh
Të mprehtë i kishin dhēmbët
nga ku dolën fjalët
se njihnin veç idhnimin
kjo ish gjuhë lakmitarësh
Në kokē për kurorë
mē vendosën gjembat
më donin gjah të tembur
qelbësit, burracakët
më veshēn nuse
me tesha të zeza korb
se korba mbanin ndër duar
veç gjaku u mungonte
se etja u ish shtuar
Në një dorë
më vunë një kafkë
ta shihja në sy vdekjen e mbrapē
e në tjetrën lule
t’më qanin për së gjallë
të pafetë
të ngratët
aq herë sa më vdiqēn
aq herë më ringjallën
në shpirt më lartësuan
me veten për veten
jam aty
ku duhet për të vazhduar
V.Kolaveri
