Pluhur hodhën në shpirtin tim,
menduan që ti humbin bardhësin .
Por unë e kam lënë ashtu atë pluhur,
duke ngritur pluhur askund nuk arrijmë.
Pluhur hodhën në zemrën time ,
se e duan të ndarë cop më cop.
Por zemra ime nuk u zhgënjye,
se nuk ka zhgënjym kur sju beson dot.
Pluhur hodhën në syt e mi,
të verbër deshën të më shihnin.
Ashtu u bëra siç kishin qefin,
pluhur mbi pluhur nisën të ngrinin.
Pluhur hodhën në rrugët e mia,
se jetën pa rrugë deshën të ma linin.
Por su shqetsova veç buzëqesha ,
se me atë pluhur veten përlyenin
.
Pluhur hodhën kudo që mundën,
as lulet e bukura s’ju dhimsen aspak.
Por pluhurat si shkunda i ruajta shumë,
se desha ti bëj her këng e her varg
.
Ti mbajnë si kujtim nga zemra e tyre,
pluhurin që hodhën me të mir të ju kthehet.
Të paktën atë që nuk e njeh si duhet,
mos hidh mbi të pluhur nëse ai kursehet.
Leri të hedhin pluhur sa tju dojë qefi,
nëse duan afër nèse duan larg .
Se asnjë minut skam nga koha ime,
se humbi dot kohën me ata që vlejnë pak.
