Rrugica e dashurisë
Sa herë vetes i premtova,
mos kaloja përsëri,
te rrugica ku kujtimet,
hedhin valle, ngrene dolli
.
Te rrugica që mban ende,
aromën e dashurisë tonë,
do ta ngjalli përsëri,
edhe pse është tepër vonë.
I flas mëndjes të harrojë,
rrugën ku veja e vija,
i flas zemres, e qortoj,
po s’urdhëroj këmbët e mia.
Ato shpesh aty më çojnë,
sikur kohën do kthejnë pas,
malli mendjen e pushton
dhe llogjikën do të vras.
Por gjithë jetën dhe të shkoj,
nuk i shoh më ata sy,
vetëtimë në rrufe ndjenjash,
nuk do jenë më kurrë aty.
I flas shpirtit të harrojë,
ç’ka kaloi pas nuk kthehet,
mos të zhytet në kujtime,
se pa pirë….askush nuk dehet.
