JASHTË KORIT
Ky shi i ftohtë,
s’di pse më duket më i ngrohtë
se gjithçka përreth…
Këpucët e lagura
mbi udhë vizatojnë rrathë eliptik,
ndërsa muret e lartë
të shqetësuar për plakjen
vishen myshk.
Skenës së përditshme,
që gjithnjë e më tepër i ngjan tablosë së një ankthi,
shfaqen njerëz si kukulla,
fytyra pa shprehi,
buzëqeshje të përhumbura…
Këlthet kukuvajka
e në folenë e tyre grerëzat
mërmërijnë nën zë.
Unë, pa u shqetësuar për rrudhat
rreth buzëve
që akrepat dot s’i ndalin,
vërshëllej në “solo” jashtë korit.
