Vjeshta
I veshi këpucët e vogla të shiut
Dhe hyri në mua me to të baresë
Në troje ku kurrë një këmbë njeriu
s’ka mundur të hyjë, s’ka mundur të zbresë.
Kusia e vjetër në pikët e strehës
zë mbushet pak e nga pak me vetmi
E mjegulla hedh mbi supet e pjergullës
Imazhe kotelesh që lagen në shi.
Mbyll sytë e përgjoj si rëra e nxehtë
E verës zë ftohet e mpikset në mua
Përtej fushëtirë e qullur e shkretë
E pyje të djegur në shkrumb të harruar.
Mbi xhamin me agull ngre gishtin të shkruaj
Por dorën ma ngrin një zë i dëbortë:
“s’ke më miku im kujt t’i thuash të dua ”
Dhe ndjeva si thika m’u ngul në aortë.