PËR BABAIN
Harresës,
zhytur në psherëtimë
hapat thërmohen.
Në tokën
e dlirtë të fytyrës
rrënjë e dritës gërryen rrudhat.
Po plaket babai.
Qajnë
mbi ngjyrën e ngrirë
hapësirat e pa shkelura.
Motet,
dënesjen shkundin
mbi supe.
Liri e burgosur
fundosur si limanet në muzg.
U plak babai.
Siç plaken kështjellat e rrënuara ndër
përvjetorë,
siç plaken udhët e pashkelura agut të gjakosur,
siç plaket lumi i verbër ndër ledhè të etura.
