STINËT E MOSHËS
Dikur…
stinët e moshës,
ishin zjarr i pashuar.
Thoja kurrë s’kanë të fikur,
thoja kurrë s’kanë të perënduar!
Fort m’i kanë lodhur,
disa shkurre të kohës.
Provuan stinët për të m’i nxirë,
kur u thashë se jam pjesë e botës,
kur e pagëzova fjalën e lirë!
Egërsinë e kohës e thynte rinia,
e përpinte forca shpirtërore.
E flakte përtej shpirti i dlirë,
e burgoste atë mizore,
e lidhte me zinxhirë!
Sot…
nuk ekziston ajo fuqi zane,
s’ndizet eshka në dëborë.
Stinët janë bërë shurdhmemece,
s’mund t’i ndjek më si fjollë!
