KALLENI NATËN NË NXËNËSIT TUAJ
Vallëzoni nata, në pupilat tuaj
dhe mbi trupat tanë të ndërthurur
ndaj sinqeritetit të një fryme të humbur
në zemrën që frymon inatin e një ëndrre,
Atje ku pavetëdija
bëhet më e çmuar
duke lënë pas
lindjet e diellit dhe botët e rërës
për të bërë gjak mole.
Ngjyra e syve tuaj
vesh vetminë e orës
dhe dërrmon urtësinë e trupave
hijet e një dëshire të pashlyer kurrë,
në buzë si gërvishtje kujtese, rënkim
në fletë gjeometrish të pasqyruara.
-Kërcen nata në pupilat tuaja
ME FOL PËRSËRI
Më fol sërish
mes stuhive të buta
humbur në argjendin
e rërërave.
Stina na përul
në lumin e natës.
Nëse distancat
nuk shkojnë përtej kujtimeve,
unë do të të mbaj
në ndezjen e gjatë të qerpikëve,
ndaj ngrohtësisë së ëmbël të çdo perle.
ME BLI NJE FUSTAN
Më ble një fustan
trishtimi,
ta qëndis sonte.
Pikon në duart e mia
koha mes koraleve të puthjeve
lulëzuar në hënë
dhe të mbartura nga era.
Më pini si një gllënjkë
në kupën e kohës.
Do të jem akoma e jotja…prej dëbore
Shqipëroi
Mehmet Rrema
