Shmangia jonë nga qendra e rëndesës,
Na bën të humbasim drejtpeshimin,
Të tjetërsohemi duke hyrë në zonën e ndërprerjes.
Na përzihet gjaku, jeta bëhet e hidhur,
Shkëputemi prej trungut, prej atij shkëlqimi të lashtë,
Dihet zanafilla jonë, dhe s’e fshehim ndonjëherë krenarinë;
Për shembëlltyrën e qëndresës, për ajrin që e thithim,
për plagët në trup, të mbuluara me petkun e qenies sonë.
Për petkun mbrojtës nga rrebeshet e stinëve historike.
Tani, të tëhuajtur me një letërnjoftim të ri
Duke u ngjitur shkallëve të botës pambarim
Të pajisur pa pajtim shpirtëror me artifice
Detyrojmë veten që të jetojmë më ndryshe,
Të mendojmë ndryshe, të ecim ndryshe.
Të dehur nga ëndrrat
Lejuam ta sulmojnë nga brenda
Kryeqytetin e lirisë
Për të na e përmbysur e për të na e shkulur edhe shpirtin
Nga rrënjët tona të mbështjella me dashuri e përjetësi.
