Një nënë e pikëlluar
në fshat jetonte,
mërzitej e vetme
djemtë i kujtonte.
Djemtë e saj
ikën në mërgim
për të gjetur punë,
po edhe strehim.
I dhimbsej pasuria
ta lë në mëshirë,
po ku te shkojë
askund s’ka më mirë.
Çdo ditë të dera
ajo shikonte,
por djemtë e saj
nuk i takonte.
E priste vdekjen
ashtu në vetmi,
do të mbesin sytë hapur
veç për djemtë e mi.
