Penelopë e dashuruar mbeta,nën tisin e hënës ,
nga marazi enda pëlhurë, venat e zemrës ,
nëse s’vjen të më kërkosh,herët në mëngjes ,
përmbi gjethe do jem tretur, bulëz me vesë .
Më mirë një flutur, të më thithë ,me buzët e saj ,
në embrion fluture , le të kthehem pastaj .
Larvë future, s’kam qenë në jetë,asnjëherë ,
krahë me luspa pluhuri,s’kam tundur nëpër erë .
Në pranvera, kur shumohen fluturat shtegtare
dhe nëpër vjeshtra,kur kapërcejnë fusha e male ,
në lëndinën e shpirtit tënd ,e etur do të zbres ,
të thith nektarin,që s’ka thithur asnjë krijesë .
Qiellin e hirtë vjeshtak, përmbys do ta kthej ,
portën e zemrës tënde ,me puthje do ta thyej ,
prej meje s’shpëton dot,as në qiell ,as në tokë ,
as në lëndinat e parajsës ,nuk shpëton dot .
Nëse sipër luleve, hedh dorën e më merr ,
sa dy petale do rëndojë ,ky shpirti im i mjerë ,
mbi buzë do lë puthje e do shtegëtoj sa më larg ,
si flutura Monarke,do vij të vdes , në tëndin prag .
