Arratisur errësirës…
dhe dritës arratisur ,
arratisur prej botës
që vetëm shigjeton ,
shpeshherë me imagjinatë
veten larg kam nisur ,
ku s’ka sy që shohin ,
as gojë që mallkon .
Arratisur gjithçkaje …
dëgjoj këngën e zemrës
në pyll ëndërrimesh ,
s’ka pyetje…
as përgjigje ,
shpirtin vetmitar
ushqej me ca çaste “harrim “,
sa të shpërthejnë sythat
e blerojnë gjethet ,
t’më përkundet ëndrra
lehtë si fëshfërimë .
