TË DUASH
Të duash është nji ndjenjë
Është edhe mision shpirtror
Është më lindje që në genë
Përcillët gjatë,për jetë e mot
Nuk është turp të dashurosh
Sepse ajo lind dashur pa dashur
Por është vështirë drejtë të vështrosh
Mbi këtë ndjenjë aq të pasuruar
Zemra kur këtë e dëshmonë
S’ka asgje që këtë e ndalon
Mos të bejmë krim mbi dashurinë
Kjo ndjenjë që aq shumë ngrit njerin
Të benë mbret mbi mbretëri
Të ben edhe lartë të flururosh
Por të ven edhe në mjerimë
Kur më zemër dashuron
Kush e ndjeu, e s’u lumturua
Kush kaloi në jetë e s‘u dashurua
Kend zoti se paisi me këtë pasuri
Kush e ndjeu n’shpirt,u be po aq njeri
……………………………………………
UNË
Unë të deshta nga zemra
T’i më dhurove dashurinë
Puthje edhe përqafime
Mbetën thellë në kujtime
Ike shkove largë sa largë
Imazhet tuaja mbetën prapa
Nuk më lenë askund rehat
Nga do shkoj t’i më vjenë pas
Dhe nuk ndihëm askun qetë
Ç’farë më bërë moj virane
Kështu vuan shpirti i sinqertë
Kur zemra don , jo hileqare
Ah kjo botë , botë e mallkuar
Mbushur është veq me skenar
Shprishën zemra , ngritën orteqe
S’çajnë kokën,për plagët marr
Vuan shpirti që është i sinqert
Për ata djaj që kallin vet orën
Gjuan bumën, hedhë barotë
Dhe mundojnë ta fshehin dorën
Bota mbushë vetëm më djajë
Ç’mallkimi na ka zenë o zot
S’njehë ma kush as t ‚vetin baban
Ç‘mjerim e ka zenë këtë botë
………………………………………………………………………..
THEM
Them përse shpirti u errsua
Por dhe vargun nuk lëron endrrën
Përse u ndje muza e trishtuar
Mbajtë n’errsirë por dhe pa zëshëm
Kur dhembja thellë të mbërthen
Dhë të humb krejtë orientiminë
Shiqon vehtën se ku kë renë
Më çdo kusht largonë zhgenjiminë
Dhembja dhembjën nuk shëron
Zgjohu nga pellgu ku veq ke renë
Mos prano kurr në jetë moton
Pas çdo renje , nji ngritje vjenë
…………………………………………………………….
ENDRRA
Endrrat gjithmonë me mbajtën në jetë
Pa to jeta do të humbte kuptimin
Shpresat porsi shpata gjithënji mprehë
Dhe në jetë kurr nuk njoha dorzimin
Përmes sfidave udhtova pa u ndalë
Dhe sekondat e jetës shfrytzova me mjeshtri
Nuk njoha ,përulje kurr njiherë në jetë
Përmes sfidave u bëra po aq njeri
Dallova gjithmonë të mirën nga e keqja
Nuk lejova kurr që të lëndoj ndokend
Edhe pse vetën shpeshë herë lendova
Nga e liga mundova shpirtinë t’a kursej
