Skenderbeu mbahet në mend jo vetëm si strateg luftarak por edhe si politikan e diplomat i rryer i cili kishte arritur ti bashkoi princat Shqiptar jo mê forcën e shpatës por edhe të politikës dhe më diplomaci i kishte bërë për vete mbretërinë e Napolit, Venedikun e vetë Papatin duke e përballuar për 25 vitë edhe Sulltan Mehmetin e II-të-Fatihun i cili i kishte dhënē fund perandorisë bizantike duke e pushtuar Konstandinopojën më 29 maj 1453.Napoleon Bonaparta ishte strateg brilant por diplomat jo i zoti dhe në pikëkthesën e fatit të tij historik para betejës vendimtare në Waterloo në qërshor të vitit 1815 e kishte mbivlerësuar kryespiunin e tij Fushe i cili i kishte sygjeruar tê luftoj pa aleanca dhe e kishte injoruar diolomatin Talejran i cili i kishte sygjeruar rishikimin e aleancave duke i thënë se lufta nuk fitohet pa politikë e aleanca dhe se vetëm binomi luftë-diplomaci sjellë fitore.Nënvlerësimi i politikës, aleancave e diplomacisë ishte fatal për gjeneralin më të njohur në histori pas Aleksandrit të madh i cili fundin e jetës e kishte pritur i izoluar në ishull.Galibardi njihet hero edhe për faktin se kur e fitoi luftën më shpatë, atë ia kishte kaluar politikës dhe falë saj i kishte konsoliduar të arriturat në luftë.Bizmarku i kishte sintetizuar politikën e forcës si strateg dhe forcën e politikës si diplomat duke i bashkuar prusianët e kishte sjellur paqe në Gjermani e Europë.Churchill ishte strateg i cili e njihte dobësinë e kombit të tij dhe fuqitë e armiqëve dhe falë strategjisë se tij gjeniale kishte arritur që më politikën më plumba prej letre të mposhtë plumbat prej hekuri.Churchill , Bizmark, Galibardi e Skenderbeu kanë treguar se luftërat varën nga fuqitë sasiore ndërsa diplomacia nga fuqitē cilësore .Politika si art i se mundshmës e diplomacia si shkathtësi konsiderohen sot më të drejtë si vazhdim i luftës por më mjete tjera sepse ndodhë që edhe fitoret në luftë një politikë dhe diplomaci pa kompetencë ti venitë duke i vënë në pikëpyetje!
