Ndizni oxhakun që të kemi dritë natën
Diellin, simboli të besimit tonë, e kemi në takim
Jo vetëm për ngrohje, po për kujtesë të historisë
Llambat e vajgurit, llamë gazi të tymosura
Ndaj ndezëm qiri, që deri aty nuk i njehnim
Veç vargjeve të poetëve kur shkruanin poezi
Që na u bë edhe simbol për Liri t ‘Atdheut
Po nëse keni aq të ftohtë, mbushuni me mllef
Që t’u ngritët gjaku, e të keni tepër të nxehtë
As me këtë mos u pajtoni, ndizni shpirtrat
Jepni urdhër : Fajësia të mbulohet me çarçaf
Vdekjen të gjithë e kemi dhuratë, mos u frikësoni
Po një po ua them, po edhe një tjetër shtesë
Fjala nuk vdes, atdheu pret lindje për gëzime
Loti na është tharë që moti pranë oxhakut
Duke imituar njeri-tjetrin për rrezuarje
Për ngritje që ta humbim rrugën n ‘oborr
Edhe atëherë kur ka dritë për ngrohje
Sanço-Panço nuk ishte i marrë, larg asaj
Ju mendoni se populli mund të mashtrohet
Ju mund të keni të drejtë, është e mundshme
Po unë nuk e besoj
*
Nuk e di a mund të derdhim lot,
me shpirt në mijëra copëza
Le të na kujtohet historia
Jemi mësuar të hymë për dere
E mos të dalim për dritare
