E mora për dore trishtimin
Dhe shkova ta mbys në lumë,
Por rrjedha ishte e cekët.
E hodha në krah si hobe
Dhe shkova ta hedh nga shkëmbi,
Por toka ishte afër.
Atëherë e lidha në djep,
Dy ditë e net e përkunda,
Por gjumi s’e zuri.
Tani bares në rrugë
Me trishtimin tim në fytyrë:
Më falni, u them të gjithëve.
Poezi nga PREÇ ZOGAJ
