Mbi trupin tënd
Mbi trupin tënd lundroj në mendime . Një ekstazi verë e kuqe , më çorodit mëndjen nga kënga e bukur e një dlirësi dashurie
Ti vallë çje , njeri o perëndi që më ngujove në rrahje të djersitura epshi
nën lëkurë ndjej edhe lotin të thahet kur qan nga lumturia si ylberi mbas shiut
Ti një marrëmendje , një dehje mbi dehje , ti , një mallkim i një dhëmbjeje
Një tufan i ëmbël me një erë të këndshme,
përkëdhelja më e bukur e një burri ku çon hyjninë e tij në lumturinë e përskajshme
Aty më lër të lutem dhe pak të lutem,
aty ku nuk ka vdekje veç rënkime qiejsh të hapur
Aty harroj çdo gje , çdo livadh vuajtje
ku të vuaj për ty më pëlqen të vuaj
Aty jam unë dhe buzët e mija që flasin dashuri në trupin tënd të timin tani
duart që kërkojnë lumturi në këtë shtrat të urryer ku dashuria xhelozon për të si një e marrë e humbur
Kështu është jeta , lot dhe dhembje dhe pak lumturi , sa pak…
Prandaj kur jam aty nuk mendoj gjë tjeter veç për timen vet , në shpirtin e lirë të udhëtojë në ëndrra
Aty jam grua , aty ndjehem grua
Aty i fatlum je në krahët e mija me thirrje të ëmbla dhe rënkime zemre
Nje diell per ty !
Dedikuar nenes sime…
Te kem nje diell’ sot do te deshiroja shume ,
enkas per ty , te te ngjyrose ne ar’ ,
ata floke te ftohte , te thinjur çka ,
te te shtrije ne nje livadh’ te qete te mbushur margaritar ,
vitet e munduara e te lodhura
nga era e stineve me radhe e me radhe
Sot , dua te te shoh une te bukur si nje nuse ,
ashtu si ne enderr’ mbreme ,
teksa me peshperisje ne preherin tend
te lotuar per mua ,
fjale te embla si shpirti yt prej femije
Do te doja nje yll’ ,
te te bente shoqeri neteve , teksa fle ,
nese ndihesh e vetme ( e di , jam grua dhe une ),
shikuar kete qetesi vezelluese dhe enderrimtare ,
ti flasesh , te te degjoje ,
dhe ai te tregon per mua se e njeh shqetesimin tend ,
duke te bindur se te fshehta nuk kam me ty ,
mikja ime e mire !
Sa gjate ecem bashke , me kembe te lidhura ,
dhe sa perseri e perseri
Perendeshe e ime e jetes ,
ne kete bote e ne tjetren ,
gjithmone bashke !
Asht’ poezi, asht’ kang’
Rrezllimi i hans’ m’pëshpërit
gjetht’ e nats’ s’djepit.
Marrosem mes kangs’ e poezis
Si nji foshnj’ lidhur fort n’tesha
pres me u m’kue
nga zani butë e gzimi
nga gllabrimi i shtrignisë së tyne.
Nij n’buzë shijen e fjalve e t’tingujve
vishem nga karakteri tyne
për me ken e pavdekun
m’pjellori, poezi e kang
E asht’ nji mramje, misën,
mrekulli e asaj fytyne
i zjarrt barku, man peng dihatjen
si nji hamshor puthje t’verbume jep
sa t’nxjerr gjakun e shkronjave.
K’shtu n’thinja, dashuri, kang e poezi
u shtrinë me fjetë të mbulue me shpirtin
