Shtroja e përjetshme e heshtjes…
Humnera e thellë e mallit
shtohet prej largësive të pafundme,
ku lartësohen muret rrethuese
në vetminë e madhe
të fshirjes së kujtesës
netëve plot mistere
në lojë me vdekjen,
kur portat e fatit mbyllen
e shpirtrat trishtohen
shtrojes së përjetshme të heshtjes
në pasiguritë e kohës
që numëron të ikurit si grimcat e rërës…
Kundërshti…
Në udhëtimin e bujshëm,
janë të tepërta fjalët e thjeshta,
se mes dy botëve të kundërta,
të të qenit në ballë dhe aty nga fundi,
mes tyre ka veç dhembje
dhe pranga trishtimi të pasosur
si mes arsyes së ngrirë dhe ndjenjës fluide
të kufirit ndarës mes trupit e shpirtit,
ku çdonjeri ndihet trazuar mendimesh,emocionesh,
ngatërruar përvuajtjesh,përpjekjesh
në ujërat e turbullta të kohës
që rrjedh e rrjedh pa ndalur brigjeve të amshimit…
Nuk e di çfarë pret,
kur dielli është larguar prej nesh,
ka kohë
e melankolia loton mbi gjithçka.
Janë fshirë kujtimet,përfytyrimet,
ka mbetur veç ankthi demotivues,
Ritmi i kohës është përmbysur
në rrugë pa drejtim,
pleksur si stinët
në një ditë të mbrapsht
që zgjat sa një vit…
