Poezi nga Jorida Satka

Mblodha ç’do frymëmarje të jetës,
bashkë me ujin e qiellit.
Dhe shkova të digjesha në diell,
e joshur nga nxehtësia.
As dhembjen se ndieva si qe…
E mblodha buzëqeshjen e tokës
tënde,
Pēr të më dhënë jetë.
Ne shkretëtirën e detit treta puthjet,
lumenjë,e ujvarat shkaktuan tërmet.
Mu pren krahët ,
dhe me këmbët e gjakosura,
shkova deri tek hëna ime.
Me ulërimën e kokë të ulur i kërkova veç një,
Një natë të qetë dhe Ty!!!!