FISNIKJA MË E MADHE
Më zbardhe kokën dashuri,
Me tekat e tua lozonjare,
Herë më dërgon në lartësi…
Herë më gropos në mijëra varre!
Si do të isha unë pa ty?
Pa çastin hyjnor të prekjes tënde??
S’do ishte më mirë të mos isha,
Thinja t’mos më dilnin fare!
Mirë thonë:
“Thinja shpalos fisnikëri”
Ti je fisnikja më e madhe!
Më bën të ndjehem tërësisht njeri,
Me qetësi duroj plot halle…
Më bën të lumtur në pak çaste,
Një lumturi sa mijëra jetë,
Lum kush të deshi ty dhe me halle,
Në jetë kaloi çdo vështirësi…
O dashuri që emrin e ke jetë,
Pa Ty jeta humbet çdo vlerë,
Është si të vish pa sy, pa veshë…
Të mos shohësh dritë
E këngë të mos ndjesh!
Të mos jesh Ti, i mjeri njeri,
S’do kish shqetësim,
As lumturi!
UNË JAM JU…
S’jam hyjnesh zbritur nga qielli,
Për të sfiduar të gjallën njerëzi,
Veçse sytë m’i rrëmbeu dielli,
Për t’i bërë burime të tij…!
S’jam mbinjeri, as një fantazmë,
Jam si gjithë gjallorët… gjithsesi,
Edhe dhimbjen e pres me gaz,
Dhe gazi më dhemb… o njeri!
S’jam një mur i pakapërcyeshëm,
E pakapërcyeshme jam në shpirt,
Sa mijëra mure krejtësisht ndrijtshëm,
Mbrojnë, ndricojne, kështjellën Afërditë!
Jam OREADA, nimfa e zonave malore,
Përballë vendeve më shfaqet Dodona,
Lidhur me zinxhirët burgjeve shekullore,
Qëndroj ende gjallë, për gjallësitë tona!
Unë jam Ju, pa ju as unë s’do të isha,
I falem Perëndisë n’këtë vend më zgjoi,
Baltë, e shenjtëruar, jo nga xhamia, kisha,
Vetë apostulli i Jezu Krishtit… BEKOI!
Kemi mbi shpinë një barrë të rëndë,
Të rëndë sa kryqi, mbërthyer gozhdë,
Fajtor kryqi…? Vetë s’ngrihet n’këmbë,
As çekani, s’ngul gozhdë pa një dorë!
Ngulur shtatit tim, mijëra gozhdë,
I putha me dhimbje…i shpirtëzova,
Të tregoj botës… se ka një ZOT…!
Sërish do ngrihemi! Ja, po vjen, ORA!
DREJTËSIA DASHUROHET, KUR MBROHET…
Ku loz egër e mira dhe e liga,
Shifrat e të vdekurve janë thjesht statistika,
E s’përbëjnë shqetësim,
As për krahun e të ligjve,
As për krahun e të mirëve,
Se në fushëbetejë,
Dhe e mira për të qëndruar e mirë,
Shndërrohet egërsirë,
Më egërsirë se e liga,
Ndryshe s’përvallohet shtriga!
Në fushëbetejë, prapë se prapë,
Cilësitë krahët e tyre rrëfejnë,
Se e mire përhere ka prijësa,
TË cilët s’qëndrojnë në pallate,
S’vështrojnë suksesin, ose humbjen
Nga ekrane bastarde,
Ku manipulimet ndryshojnë kahet,
Etë ligës, me të mirën…
Që në kohë paqeje të marrin dëmshpërblim,
Për mizoritë e tyre në “dobi” të njerëzimit,
Ashtu sic ndodhi me Kosovën time,
E sic po ndodh në Ukrainë,
Ku prijësi popullor,
Stërnip i degëzimit të racës sime,
Si një Gjergj Kastriot,
Po çudit një botë!
Beteja mes të mirēs dhe të ligës vazhdon…
Por tash kanë ndërruar kohë,
Rrethi përqark ligësisë po ngushtohet,
Ashtu sic u ngushtua rreth historikisht ndaj nesh,
Që përfaqësojmë racës hyjnore
Dhe që në tokë sollëm mirësinë,
Si kusht i domozdoshëm për njerinë,
Për të qenë i barabartë mes të barabartëve,
Ku prijësi është njëkohësisht,
Komandant dhe ushtar…
Dhe ushtari ne cdo moment,
Edhe komandantë!
Bota e sotme rreshtuar,
Nga e drejta, nga mirësia,
Por s’mjafton vetëm të rreshtohesh,
Por të marshosh për atje ku ajo rrezikohet,
Drejtësia dashurohet,
Kur mbrohet!
