Ja pse!
Përhumbemi në magjinë e diellit,
dallojmë senset e fshehura,
sepse rizgjohen vizionet e ritmeve,
aritmitë shqisore,
në padukshmëritë iluzive.
Shtresohen ngjyrat,
mes paqartësive ngatërrestare,
çrregullësive superane
e memecërive ulëritëse.
Për të folur për harmoni tingujsh,
për rregullësinë e botës së çmendur
për ndarjen e ngjyrave nga njëra-tjetra.
… për përzierje të pazbërthyeshme,
për të ndier fjalë e për të shijuar forma,
për të dëgjuar tinguj
e për të nuhatur fragranca…
Tëhuajsim i qelqtë...
Tëhuhemi,
kur thellohen konturet e ndjesive,
nën imtësinë e tingujve e imazheve
në amështinë e pakuptimësisë,
në pasivitetin e mungesës,
në ftohtësinë sfilitëse,
kur syri i ndjeshëm reagon
ndaj ndryshimit e kontrastit
e pesimizmi poetik izolohet,
se Orfeu brenda vetes tonë
prin në rrugën drejt dritës,
mbushur mallëngjim,
mundësi e pamundësi
me pengun për të kapërcyer
të pakapërcyeshmen,
vetëm për të frymëzuar simpati
për krijim konceptesh shpirtërore
nën pushtetin e frikshëm të së padukshmes
për shkrirje e transformim të realitetit të përçudnuar…
I tepërt?!
Si mund të jetë
njeriu i tepërt,
kur jep gjithçka
e nuk merr asgjë,
kur ngazëllimi i shkatërrohet
në një çast të vetëm
e me indiferentizëm
mat rrugën e bërë?
Me ftohtësi
ngrin entuziazmin kalimtar
e tërhiqet shpirtit të trishtë,
plot kujtime,
që viteve kanë rrjedhur
rrëmbyeshëm,
përzier me mjegullën
e frikës së lehtë,
të netëve të largëta,të errëta
ngarkuar me elektricitet qiellor
përthithur prej qenies
nën gjerdanin e hënës
që magjeps me lagështinë e saj
në hetim esencial të të qenit apo jo i tepërt
në butaforinë perverse të fajit të pabërë…
