MOS PREMTO
Unë mund të drejtoj drejt qiellit
Por s’mund të bëj të arrish yjet
Unë mund të të tregoj hënën
Por s’mund të bëj ta kapesh atë
Unë mund t’ju tregoj shtigjet
Por unë nuk mund të vi me ty
Unë mund t’ju them të vërtetën
Por s’mund t’ju bëj të më besoni
Mund të të them se si ndihem
por s’mund të bëj të kujdesesh
Ti për mua.
KËNGA E LAHUTËS E PAKËNDUAR
Këndohet këngë e sofrës së larë me lot
Vajton nëna birin që i vdiq sot
Ja fshin gjakun në kraharor t’bekuem
I ra pika n’zemër t’helmuem
Ku më mbete o studenti i nënës
İshe diell yll e dritë e hënës
Qysh ia kalle ti këtë zemrën nënës
M’u verbuan sytë bir kur të pashë të vrarë
Trupin tënd bir si ta shpije në varr
Kur ti vë nëna librat nën kokë
Si s’u shemb kjo e zeza tokë
Si s’u shemb e si s’u bë hi
Zemra ime na u bë shkemb
Baba yt bir e di si te rriti
Dritën tënde yll në ty ai e priti
Ju verbuan sytë bir kur të pa të vrarë
Më mirë vdeksha bir sa të jem gjallë
Gjakun tënd bir do ta ngrejnë dolli
Kupat do tı, zbrazin e kënaqen duke pi
Kënaqu or katil kënaqu o mizor
Se gjaku i birit tim do të jetë muze
Pranë së cilës çdo shqiponjë
Do të ngre fole mbi Kosovën nënë
Mbi varrin tënd bir
Do të shndrısë diell e hënë.
Ato vite kur studentëve u shkeleshin të drejtat dhe humbën jetën shumë prej tyre
GJURMËT MBI KALDËRM
Mbi gur kerkova kujtimet
e diteve te rinis sime dikur
kur ecja me taka rinisë
Dhe prapë i gjeta mbi gurë
Kalldërmeve të qytetit te lashte
tek hapëroja me moshën rinore
Mbi tak-takun e hapave të njoma
tek rriteshim me këngët pranverore
Sot kthehem mbi kalldërmin e heshtur
kërkoj gjurmët një nga një
Kan mbetur vetëm hijet e kujtimeve
Por ato s’më lëshojnë asnjë zë
Shume vite më ikën egeje
Si pulbardhë e trazuar detit
Gjurmët Prizrenit ia lashë
Të ma ruaj mallin përjetë
