Ti po shkon
Ndoshta kjo âsht hera e mramë
Që shoh tundjen e vitheve tua
Mbret’ i kandilave
Me frak bojëgjak
Zbriti nga froni natanë maleve larg
Duket ka zjarrmí
Do t’puthen qiell e tokë
Po kurr mâ ne dy
Perëndon ni ditë e rëndomtë
Efemerja po bâhet hi
Puthje të panumërta fshihen
Gishtat e mi lozin në ajr
Kërkojnë lëkurën tande të bardhë
Ti po shkon
Andrra eme ma e bukur
Bulevardit të shkretë pa zogj
E bardhë dhe e lehtë si engjëll
Ti po shkon
Mbi gjijtë e tu limonë bie shi i ftoftë
Me shpinë kah un ti bâhesh pikë n’horizont
E un si ni kufomë e freskët
Rrij n’arkivolin e padukshëm t’mërzisë
Un – miku yt i përkohshëm
E dashnor’ i përjetshëm i Sofisë
