E kërkoja, e kërkoja, e kërkoja,
O sa shumë, e kërkoja si e marrë!
Atë yll drite, që prej shekujsh s´e kisha parë?!
Papritur, dridhjet pushtuan kraharorin tim,
Vallë, në ëndërr jam, apo në thellim-meditim!?!?
Nga ky zgjim, diellor ngashërim!?…
Dy shpirtëra, si dy lule të pastra,
Të ftohura nga vesa e Tetorit!
Që pushojnë të “heshtura”…,
Pranë, e pranë njëra tjetrës?!…
Dikur, lumturinë, koha ua mori.
Disi shokuese, e pakuptueshme, e valë….
Një tërmet ” tronditjeje…”, i zgjoi petalet,
Vërshuan, u realizuan idealet!….
Viteve të fshikulluara idhshëm,
Nga kamxhikët e kohës, të lënduara,
Të plagosura, mërgimtaret e jetës!
Miliona rreze ngrohtësie,
Në tokën arbërore rrodhën,
Nga burimet e thella shpirtërore,
Si dy zogj të trembur,
U shfaqëm në horizonte!…
Dy buzëqeshje u drodhën,
Në buzët tona?!?!
Të lumtur u përqafuam.
E vijat e ballit, tinëzisht dëshmuan…
Tmerrsisht, ishim plakur!…
Ecëm në sheshet, dalëngadalë,
E, lumturinë e befasishme shijuam.
Bisedën e këndshme miqësore,
Si valë deti e vazhduam!….
Triumfuam, mbi kohën mizore,
E shkelëm mërzinë!…
Ecëm përpara , ngadhnjimtarë,
