Pardokse jete.
Nje lis gjithmone è jep
nje pjese prej trungut te vet
per derrase.
Behet nje djep.
Lidhet nje engjull qe prej qiellit
zbret.
Me dhembe te hekurt
zhurmon dhimbeshem
mbi nje derrase
nje sharre me tinguj ofshame
per nje arkemort
ku lidhet
è shkon dikush tjeter
qe jeta è sharron.
Edhe sofra è tavolina me derrase lisi
shtrohen e cohen per dasma e ditelindje
e te tjera gezime.
Normalisht normalen te gjithe
e pranojme se,
kesaje i thone jete.
Bota u…
Bota u fsheh,
humbi ne shkurre,
humbi ne ferre.
È dogj Ukrahinen i cmenduri rus.
Bota s po’ ndjehet.
Bote è frikesuar,
Po si s del dikush te heqe nje tjegull
e mbi krye te Putinit
ti hedhe nje tulle.
Bota u pshurr.
Ishalla nuk digjet
prej te cmendurit rus.
Paraja vdes.
Me para krejt boten e madhe
ne xhep e shtien si portokalle
e rrotullon sikur don vete,
se paraja edhe ujin e lumit mbrapsht
andej nga vjen ne rrjedhe e kthen.
Portokallja shpejt kalbet kullon è pleh
para teje behet ne xhep.
Bora shkrin è lumi serish ne rrjedhen e vet vjen,fryhet e del.
Perpara per ne det me rreptime
e con gjithcka qe gjen.
Bota è madhe me shpirt njeriu e veshur
dhe me skelete te thermuara eshtrash e shtruar
i mbetet e perjeteshme brezave
me shpirtnjerez.
Paraja eshte e s eshte gjithcka
se pa nam è pa nishan
vdes.
