E ARRATISUR
Ndjehem e zhveshur nga lëkura ime
si një embrion e sapo dalë nga barku,
të futem e të dalë sa herë kujtoj nënën
në vëndin tim që m’ka zënë meraku.
Ndjehem po kaq e zhveshur nga ndjenjat
kur shohë se në vëndin tim vuajnë,
nuk shohin në sy dritën e diellit
por brënda në errësirrë si të verbuar.
Ndjehem e ç’nuk ndjehem
kur me fjalë të bukura jemi gënjyer,
nga dita që lindëm shihnim ylberin
por tash ngjyrat kanë ndërruar dhe stinët.
Ndjehem e aratisur me krahë kurbeti
anekënd botës i ramë sa deshëm
si një zog i kuq i zi fluturuar
për t’u rimëkëmbur e për t’u pagëzuar.
Ndjehem se jam e pafe
që feve na i dhanë kusht t’u falemi
në vëndet që ish Zot një Krisht
dhe zot më s’u bë njeriu vetvedit.
E tani flas e shkruaj në gjuhë të huaj
si një harabele dërgoj habere,
të them “se jam mirë e lumturuar”
largë nënës e babës që tani janë tretur.
Po une?!
Po unë ç’të jem vallë
si një mbretëresh ulem e kapardisem
dhe fjalën që kam në gojë
si mastik e zgjas e fryj balonë magjie
Ç’të jem në botën e çudirave
si e jashtme ndaj çdo trazire
ku vallë luajnë përrallën
e Lizës me emër të kësaj natyre
Ç’të jem ,ç’të jem më thoni
si një biberon më del gjuha
si fëmija në buzë e kërkoi
deri sa dhëmbët e shtrënguan
Më thoni ju të mirë
që fjalën nuk e lëndoni
në krahët e ëngjëllit dua të rri
pa patur frikë se e luftoni
Pa shikoni lartë në qiell
yjet shtohen si perlë
një nga një e çdo sekondë
tokes i shuhet nje shprese
Kapërcyer
Shpesh kam kapërcyer me hap fëmije
gropa ,kanale, baltra,lumenj e pellgje,
me sandale me rripa në Dimër e Verë
pa kërkuar e lënguar për ndonjë gjë pa vlerë.
Shpesh kam kapërcyer bështymën time
atëherë kur fjala ime më mbetej në fyt,
për të parë e ndjerë ndofta, se a’ ka shije
hidhërimi që m’la e më pas si një gur’.
E tani që po ndjek me sy gjithçka
të arrirat e deridiku e pafund e krye,
nuk më bëhet më kurrë xhani xhan
largë vendit me mall, mall të shlyer.
E di dhe përgjigjen që bluaj në mëndje
madje më shumë e se një dhimbje,
por, më e keqja është se ka e shekuj
kjo ngërçë n’fyt, si sëmundje e pashërueshme.
Le të hedhim hap pas hapi si të verbër
nga ku s’mban këmba në tokën zbehur,
si një varr që kurrë gropa s’ju mbulua
nga shejtanët e dalë nga barku i njeriut.
