QENI QË E HËNGRI KUFOMËN E PJETËR BOGDANIT
(ose të gjallët që flasin për diellin e shpirtit të arbnit)
Në Prishtinë
për dreq e shoh një qen me mjekër
njeriu
që përjarget gjersa e krijon një lumë
të frikshëm
s’di pse më shëmbëllen krejt si ai
që dikur
e hëngri kufomën e Pjetër Bogdanit
dhe sërish
po rishfaqet pas qindra vjetësh me turinj
të njëjtë
betohem në tokë e qiell se nuk është qen
i zakonshëm
që leh e nuk kafshon as edhe një mizë
ky është qen
me uri të moçme aq sa urrejtja e armikut
porse tani
s’ka më kush t’i hedhë ndonjë kufomë
për të ngrënë
prandaj ëndërron si t’i hajë të gjallët
që këndojnë
për klerikun e zhdukur me varr e asht
dhe që flasin
për “Çetën e profetëve” si diell të shpirtit
të arbnit.
GURI S’PESHON NË VEND TË VET
(ose fluturimi i zogut të dëshpëruar)
Guri
nuk peshon në vendin
e vet
çdo ditë po bëhet zog
i dëshpëruar
e futuron në dhé të huaj
me ëndrrën
që kullon lot prej vreri
si liria.
KËNGA E TURPIT
(ose lahuta e mykur)
Fati jonë
mbeti si hark i ngrirë nëpër kohë
e shigjetën
e mbajnë në duar për t’u ngushëluar
para dështimeve
që na ndjekin si stinë grindavece
gjithë kohën
përgjigjemi pa na pyetur askush
vetëm
për t’i mbuluar gënjeshtrat epike
që i mbjellim
si tëmotjet nëpër fushat e nderit
e duke kënduar
me lahutë të mykur nga kalbësirat
e burrnisë
e cila nngjan si një asht për qenin
e shtëpisë.
ZHVESHJA E NJË GRUAJE
(ose tharja e lumit të ndotur)
Një grua
u zhvesh në mes të shkretëtirës
dhe gjithë
burrat u shndërrua në një lumë
të ndotur
që derdhet para këmbëve të saj
diellore
gjersa thahet pak nga pak si qenie
prej zalli.
