Për Judat që na rrethojnë…***
Gjithë sa dhembin
në thellësitë e oqeaneve hidheni,
ku e dëgjuat se bota ka besë?
Hejjj u bë cmira ves,
të ikën mendja e kresë,
të thotë tjetra miremëngjes,
ku lakun ta zbukuron me presë,
as skuqet , as zverdhet ,
në ujërat të errëta përdridhet,
ky shpirti i saj si vidhet,
nga të Judës gen kridhet,
pastaj kurvëria e shpirtit është një damkë ,
që kurrë nuk hiqet ,
ajo vetëm rritet ,
e vetëm piqet ,
gëzuar ta mbash e u bëfsh me brirë,
pse jo edhe dash kopeje në të gdhirë,
duan edhe ndrikullat këshill ,
kush nga ty është më e mirë….?
A ke dashuruar ndonjëherë me shpirt?
Nuk u përgjigja ….
Të rrosh me jetën e zemrës,
a e di sa dhemb!
Ehhh.. , të ec përpara,
po si i bëhet kur të del përpara,
ajo çan çdo errësirë,
e përpin e bën firë,
ajo iku …,
si ikin vetëm ato që marrin mallin me vete,
iku si ato që se tret asgjë,
iku si askush s’mund ta bënte ,
ferri është lule në saksi ,
përpara kësaj lloj robërie,
ehh në sa shkrepa hëngra gjunjët e shpirtit,
në sa gremina të frikshme zgjohem ,
e pastaj kujtohem,
Si është të të duash ty ,
edhe përtej kufirit të vdekjes …..
Pa kohë .
Bie mall….
Bie mall për matanë,
që nga Korça e deri në Tiranë,
dhe rrugës nëpër Lanë,
lamë kujtimet që na hanë..
*
Po bie mall që të vret,
kjo zemër si nuk zë e bërtet,
po ti fli, fli në ëndrrën time,
ta dish e kam qëndis me trishtime,
*
Sonte po bie nga qielli i shpirtit mall,
ku shkon o zot gjithë kjo dashuri vallë?
Më e lehtë është të numërosh rrudhat e ballit,
pa ty si i bëhet hallit?!
*
Sonte bie mall e kroket,
si korbat dikur mbi fletë,
si nuk pate aspak vullnet,
më mbulove pa shpirt me retë,.
*
Sonte bie mall,
sonte bie dritë,
sot kjo vetmi vjenbe më tall,
cili lot tu bë dhe?!
*
Ehh ky Tetor si vjen kështu i tharë,
aty kur dikur eca duke qarë,
o mall pse trishtimin më var,
e sa kohë do më bësh të vij vërdallë,
*
Është çudi si zemra -zemrën vret,
mall po shkruaj në çdo zall,
si dua fjalët që i merr eraveç mbaj mend e imja dashuri qe aq e rrallë,
Më ler të iki ashtu si më ka hije,
me kokën lartë si ndër vite ,
unë të fola për ndjenja ,
zot sa e keqe parandjenja,
mbi të gjitha është familja,
hejjj mos harro
kur të fryjë era ,
një çast ktheje kokën,
me rebuse të vogla interferon ndjenja ,
emrin tim do të ta sjellë era,
do të ta transmetojnë valët pa megaherz,
po ti mos u bëj më memec,
ta mata çdo hap me frymë,
edhe në dimrin e shpirtit të mbushur me brymë,
unë e di se dhe mes njerëzve që do kujtosh të tunjtë ,
do ndihesh i vetmuar ,
do ndihesh se askush s’ka për të kuptuar,
as fëmija yt më beso ,
kur të ndihesh i mundur ,
kokën ktheje pas,
një hije kujtimi qas,
e do kuptosh familje për ty në frymë ,
vetëm ajo dhimbjen pështynë….. Pa kohë
