DUA TË HESHTË
Dua të heshtë, sepse
Shumë dhimbje durova ,
Në jetë, nuk desha, e
Nuk dua askënd të lëndoj !.
Dua të heshtë,
Vetes të mos i shtoj dhimbje ,
Kështu ishte fati i jetës,
Sa herë u rrëzova dhe u ngrita !.
Sa herë qava nga dhimbjet,
Në netët i vetmuar ,
Jeta më bëri, të jem ndryshe,
Së pari ta dua vetën !.
Dashuria për jetën,
Përballova gjitha sfidat !.
E dashta vetën me shpirt,
Fitova respekt nga njerëzit e mirë ,
Sot ,qëndroj larg
Prej të pa shpirtëve !.
Ata e ato të pa ndjenja,
Të japin vuajtje !.
Shpirt, lëre vetën të eci,
Me forcën tënde,
E djeshmja iku me gjitha vitet,
Sot, qëndro larg nga gjithçka
Që të jep vuajtje !
Bota është mbush me njerëz pa ndjenja ,
Me njerëz shpirtkqinj !.
E nesërmja , sigurisht do të jetë ndryshe !.
Shpirti njerëzor, qesh nga zemra,
Besoj do të buzëqeshi edhe në varrë,
Disa lule te bardhë si bora,
Do të qelin mbi varrin tim ,
Aromën do të ndjejn vetëm te dashurit e mi .
Shpirti imë ,me gjithë miqët e mi të penës,
Do të ju mbetën veprat tona,
Të kuptoni jetën !.
Atëhere do të na jepni të drejt,
Të na falënderoni, te kuptoni,
Shpirtin tonë krijues , që
Ju don të mirën të gjithëve !.
Të dua pranverë
Më lereni o njerëz,
Dua ti përqafojë,
Të gjitha pranverat,
E ikura të shpirtit tim.
Pranverë, të dua
Me këtë emër,
Edhe zogjët cicërojnë,
Lulet fillojnë të qelin,
Këtë stinë të bukur.
O shpirta të kësaj toke,
Më lereni të ndëgjoj,
Cicërimen e zogjëve,
Kengët e shpezëve,
Të ju shkruaj ndonji vargë,
Edhe zogjëve shtegtarë.
Ti stinë e bukur,
Çdo pikë e shiut që bie,
Mendimeve të mia,
Ju japin forcë, te dua
Jetën më shumë se dje.
Zogjët , nuk kanë urrejtje,
Të gjithë shetisin deg në deg,
Mos u prishni lumturin,
Gjuha e zogjëve është,
Si bilbilat të engjujëve,
Në tokat arbnore ,
Që e duan jetën të lirë…
Ju lutëm o njerëz,
Lerëni zemrën time,
Të ndëgjojë kengët e zogjëve,
Në këtë tokë DARDANE
Na leni në hallet tona të jetës,
Poetët me zogjët shtegtarë,
Nuk kan urrejtje.
TË KISHA EDHE NJI JETË
Prej shumë kujtimeve,
Kam shkruar shumë pak,
Për të gjitha ato përjetime,
Nga jeta ime.
Të kisha edhe nji jetë,
Ndoshta do ti përmbledhi,
Në vargjet e mia,
Vujtjet e mia e të popullit tim.
Ajo që më bën krenar gjithë jetën ,
Kam punuar me dashuri ,
Kurrë nuk jam reklamuar ,
Atë, borq i kam pas shpirtit tim.
Sfidat në jetë më kanë kalitur,
Të dua vetën, vendin e lindjes,
Pamvarsisht përjetimeve …
I lumtur për dekadat e ikura,
Dhe, nuk din zemra ime,
Që gjatë gjithë jetës,
Askujt të keqe nuk i kam bërë,
Për këtë jam i lumtur, edhe po të iki,
Këto momente nga kjo botë .
