ESHTRAT M’I KTHENI NË VENDLINDJE
Nëse bëhem copë e grim duke luftuar
Nëse plumbat me godasin pamëshirë
Nëse trupi dhe këmisha ime përgjaket
Ju lutem eshtrat m’i ktheni në vendlindje
Dua që në vendlindje te jem unë i qet
Nën hijen e plepit ku dikur kam qëndruar
Aty kam shumë kujtime dhe ndjej një mall
Aty edhe i vdekur dua të pushoj nën dhé
Nëse gjurmët me braktisin në udhët e mia
Ne vendlindje ma çoni një letër të bardhë
Në atë letër dua të shkruaj për gjakun tim
Për eshtrat e mia te thyera ne burgje për liri
Nëse thoni qe poeti jetoj për ditë Shqipërie
Unë ju them jetova për Ribashkim të tokës
Udhëtova më laps e mall nëpër tokën e Arbrit
Qëndrova i palëkundur në idealet e rrugëve te mia
Sot shumë dua qe te pi ujin e atyre burimeve
Qe përditë rrjedhin nën gurrën e rrënuar nga koha
Dua kohën ta kthej s’i një lis qe rri në madhështi
Jo s’i gurët qe rrokullisen nga era në verën e nxehtë
Jam lindur për te udhëtuar në rrugët e mbushur gjemba
E gjithë këmbët e mia i kam të përlyera më gjak trupi
Eshtrat e mia i kam te qëndisura më simbolin e flamurit
Flamurit tonë kombëtar kuq e zi qe valon mbi kulla
Nëse armiqtë më vrasi dhe më qëllojnë më plumba
Mos thoni qe ka vdekur poeti i gjuhës tonë shqipe
Ai jetoj dhe pas vdekjes në mes letrave te bardha
Poeti është gjurmë e pashlyer në faqe të historisë
Po nëse vërtetë trupi me bëhet i ftohur e i ngrirë
Eshtrat m’i çoni në tokën ku nëna me ka lindur
Në luftën qe ishte në Kosovë në kohën e robërisë
Atje kam kujtimet e fëmijërisë e shtëpinë e djegur
Po tani do jetoj nën diellin e kthyer në rreze te ngrohta
Do jem i qet në varrin tim të kthyer në dhé të tokës
Bari do rritet mbi varrin tim e një guri me rri tek koka
Shallin e bardhë e marrë me veti për nder te paqes e liri Kosove
