JETË ATDHEU
(Agim Ramadanit)
Sot po mbushen 23 vjet
Ah,gjumë i rëndeë më paska rëndue
Për atdheun është pak një jetë
Në Koshare tue luftue.
Lufta jonë ka një qëllim
Nga atdheu e nga mërgimi
Kur është n´pytje i tërë bashkimi
Rrenojmë mure Berlini.
Kam Abazin(Thaqi) trim me fletë
Dhe Salihun(Ceku,n)n´kordinim
Për mëmëdheun e me Antonin (Quni)
Nuk ju dhimbeset jeta për qëllim.
Një qendresë mbi Koshare
Bashkoj trimat legjendar
Shkulen gurin e kufirit
Për t᾽i mposhtur të bijtë e shkines.
Bëhej luftë për liri a vdekje
Me mbrojtë tokën bëjnë përpjekje
Sy për sy e dhembe për dhemb
Në qafë të Morinës të ai shkëmb.
Arti i yt , Agim prej piktori
Me pastaj u ngritë në poezi
Dëgjoj zërin e mëmëdheut
Për liri e ardhmëri.
“Rrase e Zogut” leshoj kushtrim
Zhegra ime me krenari këndoj
Për liri dhe për Bashkim
Komandant “Katana”,Kombin bashkoj.
Në luftë ishim të bashkuar
Në parti nuk ìshim të ndarë
Atdheun mbronim me admirim
Nga barbarë e paramilitarë.
Në planet operative e strategjike
Tek Rrasë e Zogut ,lufta nuk u ndal
U shkulë kufiri,shekuj më parë
Nga srategu Agim Ramadani.
Në Koshare dhe shumë beteja
U bashkua pushka edhe pena
Për Bashkimin e Dardanisë
Me trungun ëmë të mbarë Shqipërisë.
Ty dhe síme Ëmë!
Sot u ndjeva i boshatisur
nga bota që m`rrethon
fol:pse s’më thua
ç’bën bota pa grua e Nënë
Jo pse të dua, grua
por jo si tìmen nënë
kur vente në krua
në gjoks me bartte mua
Në trupi rëndonin dy barrë
në gjoks më lidhte mua
në shpinë një buljerë
luste Perëndinë!
mos të merrte në thua…
Po të quaj Ikonë
është një çik,ime grua
do më mallkojë Dielli
se rreze më falte mua
Nëntë muaj më barti në stomak
thoshte nuk isha e fryrë
na pllakosi varfëria
brenda vallëzonin zorrët
Ne zihemi nga pak
ti ke shtat bajrak
po Nëna ishte një çik e imtësuar
i bëri nëntë lindje
dhe i dukeshin pak….
Ajo më rrëfente:
-ca më vdiqën në bark
se bënim punë të rënda
ishin kohë qesatesh,
skamja na griste për brenda
Po Hëna vezullon në qiell
ajo shtrirë nën dhé
Yjet i ndriçojnë varrin
e Dielli i jep rrezatimin
U shkriva nga kjo nostalgji
sa mall të kam, o Nënë
vuaj unë në jetë
të gjallë në zemër të mbaj.
Eh, Ç’bukuri hasiane….
Engjëllusha zbret nga lartësia
ku yjet ndriçojnë errësirën
zhurit zemrat djaloshare
Ti, moj e bukura femer hasiane
Nga kush huazove atë blerim
nga bregore a fusha pjellore
buzëburbuqe, faqemollë
pajën bëre, gjilpërë prej dore
Në bel tuajin konstum stolisur
e mbi kokë një hark shamie
i ruan sot e kultivon
në imazh më prefermon…
Me djersë balli gatuan bukën
një art dore , krenari
djalërisë ia shkurton natën
gjer n´mëngjes kur zbardh agimi
Ditën fle në gjumë si qengji
kur tërë natën ti gatuan
buzëqeshjen ia ke huazuar Hënës
shtat-hedhur , e bukura Zanë
Trupin tuaj , skalit skulptori
faqetë kuqe t’dhuron piktori
po, poetit çfari i mbeti
te ngjesh vargun nga “sikleti”
Të tillë Zanë s´kam parë ndo’jherë
në katër stinët: dimër , verë….
një dhuratë bekim hyjnor
Lule dafine me kurorë
