Ndjeshmëri njerëzore
Buzë liqenit të Lasgushit sodis e përhumbur liqenin e dallgëzuar,
Ku litarët e shiut përplasen mbi asfalt .
Kalimtarët me ombrellat e zeza mbi kokë,
ecin të hutuar në mendime të thella .
Duket si një ditë mortore ku as levrekët s’figurojnë mbi sipërfaqen e liqenit.
Përveç disa barkave që lëkunden të trembura mbi dallgët tejet të egërsuar .
Diku në cep të lokalit,një lypsar hedh
vështrimin në çdo tavolinë me njerëz.
Avulli i nxehtë i kafes ia ngacmonte shqisat që nga larg .
Ndjeshmēria e disa njerëzve me zemër të madhe,
I dhuruan monella në duart e tij që i dridheshin,e dikush tjetër kafe të ngrohtē.
Ai në shenjë falenderimi u jepte një buzëqeshje të çiltër,
Por dhe të dhimbshme nga brengat e jetës ..
Kjo ditē filloi dhe mbaroi me shi …
Koha ka planet e saj per tokën dhe njerëzimin …
