HARRIM HIBRID
Nëna përherë më thoshte rruga e mbarë biri im
Edhe kur dilja te kthesa e parë e Botës së Kuqe*
Që të luaja me miqtë e mi
Njëjtë më pati uruar kur e mora rrugën e mërgimit
E di atë ditë shpirtin e kishte dhembshurisht të trazuar
Mu si një uragan që shfaqet në oborrin e harruar
Nuk e di faji i kujt është
Që më shkoi mbrapsht çdo udhëtim
Dhe ndihem me fat që s’e kam kuptuar
Donatorin e këtij thesi mbushur me trishtim
Babai më thoshte herë pas here
Gjeje një vajzë të gjakut dhe të gjuhës tënde
S’ka kuptim të marrësh një engjëll të djallëzuar
Në skajin tjetër të botës së egër apo të lulëzuar
Mbaje mend rrugët dhe njerëzit e vendlindjes
Përherë të shpiejnë në rrugë dhe rrugica
Të cilat fillojnë dhe mbarojnë te kulla e vjetër
E rrugët dhe njerëzit e botës
Të hanë pakë nga pakë
Të vrasin ta zhbëjnë gjuhën kulturën
Të zhdukin pa shenjë pa dokë
Duke mbjellur në ty harrim hibrid
Më kan thënë shumë çka motrat dhe vëllëzërit gjithsejë dhjetë
E mendja ime misterioze përherë ka vepruar me rregullat e saja
Në kërkim të një rruge më të ndritëshme
Për t’ua humbur rrugën vuajtjeve të mërzitshme
Kur erdhi koha t’i përgjigjem vetvetes
Nëse kishte gabuar apo pati të drejtë
Diçka filloi t’i zhbëjë rrugët e ikjes
Njëjtë si tërmeti kur rrënon një kështjellë
Diçka të atillë…
Që as nëna babai vëllëzërit motrat s’dinin ta përshkruanin
E për ta ngushëlluar vetveten i thashë i bindur dhe prerazi
Ky ishte fati im hibrid
I egër dhe fluid
QYTETI I MJEGULLAVE
Është ndryshkur hekurudha
Nga heshtja e udhëtimeve të anuluara
Humbja e ndonjë bilete nga xhepat e shkyer
Mbase shitja e trenave për hekur
Sot rrugët kan plotë gropa plotë ikje
Nuk shiten më biletat kthyese
Në stacionin e braktisur
Shoh fytyra hijesh të panumërta
Miq e armiq të gjallë e të vdekur
Çdo ditë mbytet në det uji yt
Shije e njelmtë harrimi ngulfatë ëmbëlsinë tënde
Një gjë e kam mësuar
Tani armiku yt flet shqip
O Ibër që të bënë për ibret
IMAZH VERIU
Është e njejta urë
Mbi të cilën kaluan turistët
Tregtarët nxënësit engjëjt kafshët…
Studentët që vinin nga provinca
Gjelati i ardhshëm i atij qyteti
Për çudi deri në gjysmë të atij harku
Shëtiti presidenti i këtij gjysmështeti
Nuk e di nëse është rastësi
Që kaluam mbi kurriz të saj ne të dy
Rrodhi shumë ujë nën atë hark
Që është i gjithkujt
E askush nuk kujdeset për të
Thjesht çdo ditë ia heqin nga një tullë
E gjitha që shohim tani
Është një lypës që shëtitë qetësisht
Thonë se ishte projektues urash
Mbase ndërtues i një ure të tillë
Ai s’i përket asnjë ane të horizontit
Thjesht kapërcen urën pushon aty
Si urë shprese
Si ujë jete
