KALORËS I LIRISË
(METUSH KRASNIQI)
Ndoshta dhe jo!
Ndoshta dhe është rastësi!?
Lokomotiva në prapavijë,
Më dëfton se:
“Lokomotivë” ishe vetë Ti,
Vagonët ushtarë
e krushq për LIRI!
Termopilet kalove
Bacë!
Të nëntë rrathët
e purgatorit preke!
Ballë për ballë me vdekjen
Atdheut kalorës besnik i mbete.
AMANET FJALËN
Qoftë edhe në arkë…
Ruamani fjalën!
E kam dashur arkën e gjyshes!
Ajo, aty ruante kujtimet,
dhe sa herë e hapte
fliste me kohët
e mallit ia falte një melodi
kënge si në vaj.
Ruamani fjalën,
qoftë edhe në rrasë guri!
Ta lexojë e ta marrë me vete
secili kalimtar.
Ndoshta brenda saj
e gjen veten e tij,
Ndoshta…
loti i shndërrohet në mall!
TË JESH POET…!
Poeti, ndodh të jetë i uritur,
shpeshherë i pagjumë;
nuk mban rregulla për dukjen,
por, ama, fjalën e ka gurrë.
Poeti lindet nga hiri,
rritet furtunave, në dallgë;
shkronjat, i nxjerr nga prushi,
etjen, e shuan në varg!..
RRUGËTIM ME KOHËN
Me kohën ndiej se dashuria
shndërrohet në kujtesë,
shikimet shkrihen në vegime
e mistika mbetet brenda
imagjinatës
të ashtuquajtur shpresë.
Sytë janë po ata,
të etur e plot mall,
edhe atëherë kur ndjesia shndërrohet në dëshirë,
heshtja gërryen
dhimbjen pa fjalë.
Bari kohe ngela,
duke mbledhur penjtë e jetës!
Nuk di, arrita ta shuaj etjen
me aromë deti,
apo freskia e kreshtës u bë Eter!?
SHPRESA E GJETHES
Nga maje bliri një gjeth
në vals me erën,
shtatin përdredhë
Në finish,
përmallshêm puthë tokën
me shpresën se, prap
do lindet në pranverë!
