F I L XH A N I ~ poemth ~
Në k’të filxhan ka rruaza e gënjeshtra ,
mbushur- një kal’ troje,me bark porcelani.
Unë jam përgjegjës filxhani,pa rresht n’rreshta,
nga buzët,tek bishti ,pa këmbëz gardiani.
K’tu varen shpatarët, për të mprehur shpatat,
para se t’i hipin kalit,mbi gjurmët e fallit.
Fatin nuk t’a gjen porcelani,i krisur pa tigllim
se buza me syrin, s’kanë qiell të kaltër
e dheut i falin shumë shtresa mëkatari .
Bishti nuk është për mua
edhe një gjysëm sekondi,
me fjalën më të zgjedhur.
Në k’të filxhan ka shumë fantazi
sa,Xhokonda e Da Vincit do kishte shpërthyer,
cdo kornizë, për të qëndruar në këmbë.
Fantazia nuk ka kërthizë e mjergull,burulluku
se nënën e ka divorcuar ,në pesë falle,pa kafe.
Ati i fantazisë është kreshta me ëndrra shumë.
Para filxhanit ishte kupa …
Pa u formuar kupa ishte grushti.
Një grusht ujë burimi, thyen t’gjithë filxhanët,
por buzët nuk mbyllen -kurrë.
Në këtë filxhan ka shumë fjongo ,
shami vallesh,loti e papion dasmash…
Por,asnjë qytet metaforik ,s’ka ndricim
që t’i martojë…
Presjet janë mbushur me pyje
e djemt i ka rrënbyer pasthirma ,
me rrudhat e pleqve
që ngrysen me filxhan në dorë.
Jam i lumtur që syrin e kam asnjanjës,
por buzët asnjë herë s’vura në rrugë…,
në rrugë e në udhë ,
e tokën me qiellin s’e pajtiva- dot.
Detet,ende janë fusha me lot.
