Poezi nga Xhemile Aliu
O ZJARR QË KURR NUK SHUHËSH
Shqiprinë e dua ,atje e kam nenën,
E dua Kosovën ,ajo m’freskon zemrën,
Atje kam shtëpinë, ate vatër të vjetër,
Buzë atijë shpati,kujtimet kan mbetur
Kam varrët e nenës,edhe të babait,
Por edhe të motrave ,edhe të vllaut,
Mall që nuk shuhët,ndezur si qiriri,
Zemra e mërgimtarit këtë din ma së miri
Kur zëri jehonë,lartë nga e jona Ilirida,
Atje këndon zemra,,ABC E SHENJËT.
Aty ku lindi,i shënjëti alfabeti yn hyjnorë
Aty lindi drita,mbi gjithë kombin ton.
O vendet arbërore,o ndjenat e mija
Këtë zemrën time,mbani gjallë prore,
Unë qeshë e çaj ,knaqëm porsi fëmija
Ushqimi i shpirtit,me asgje s’u ndrrojë.
Kur me vate mendja ,atje n’Çamëri
Zemra ndjenë dhembje,për ate bukuri.
Atje ishin vashat,shtojzovalle si zanat
Atje edhe djelmashat,shtatgjat si malët.
Bukurija tyre ,nuk kishte askund të ngjarë
Veq racës abërore,që i mbanin krenar.
Ah ç’është kjo dhembje ,zemra si duron,
Këto troje të arbërit,kështu të coptuara.
Atje nga Tivari,ndihët ende zëri Jehonë
Nga gjaku i dërdhur,u skuqen lumenjët,
Sot gjemonë,Hoti ,Gruda ,Plavë Gusija
Dhembjët i ndlgjon,edhe zoti atje lartë
Mallkuar qofshinë,moj trojët e mija,
Ata që u ndanë,e dhembja mbet zvarr,
Gjëmonë Lugina ,gjerë tek molla kuqe
Çan nëntoka abërit ,ndarë e masakruar.
Çakejtë e gjithë kohërave zoti i mallkoftë,
Mbi trojët e arbërit ,bekimin e lëshoftë,
