PEIZAZHE të RRËNUARA
U ndalën pemët…
Hijet,
etjen shuajnë
lumit të largët.
tek
kafka e zhveshur e shiut
pendesën e dhembsur të mëkatit
hëna fshehu.
sipër gjunjve
era e vdekur mban
vezullimin e thyer të jehonës.
me krahun e rëndë nga bryma
fusha,
zogun e zi të ditës tremb.
mjegulla,
pyllin grabit
duke klithur lakuriq
nëpër udhë të lotit.
drita,
me qengjat e saj të therur
dergjet në lëmin e heshtur të muzgut.
flakë
e fenerit të verbër
heshtur digjet
udhëkryqit vetmitar.
fillikat
pranë vathës në stan
çobani,
pjek prushit të hënës
dy gurët gjetur në zall.
DIMER
Peizazh absurd…
Nudo yjet
kometë e fundit
nudo kaloj.
Dita,
rrotullon nëpër gishta
ngricën,
humbet në dritën e natës.
Sytë e tu,
dy fenerë të vegjël me vaj
përhumbur mes mjegulle.
Vajtojnë zogjtë e borës.
Degët,
kthetra të verbra
mbërthejnë.
Shterp ëndrrat…
Vetëm hëna varet në qiell
si barku i nënës shtatzënë.
KUR MBREMJA VJEN
Dremit oborri i kishës
një këmbanë iku me këngën e vet,
jehona e fundit
u përplas farit të vetmuar.
Fluturon pulëbardha
në dera e hapur e dallgës,
ulet molit dhe sheh
tek treten ngjyrat e ditës.
Përroi plak
numuron tespihet
udhës së livadhit përbri.
Kthehet peshkatari
me rrjeta të grisura nga gjuetia,
varkës,ylbere të humbur përpaliten
Po ngryset…
Qengjat e pasdites
i varën papuçet në krrabën e çobanit
dhe vathës së mbrëmjes
yjet e parë përtypin.
