BOHEME
T’i mbledh shikimet si rreze mëngjesi
T’i bëj kurorë fjalësh
Fjalët metastazë dhimbjesh
Puqen në qiellin e trishtë si vetë vdekja.
Ikin larg me erën…
Zogjtë e strukur
Përqafojnë muret e shpirtit
Sytë marrin një copë Itakë
Fluturojnë larg me valët
Për inat trishtimi bëhet rreze
Retë mblidhen në nyjen e fytit
Trishtimi, boheme në dy sytë e ballit
Itaka vetëm mua më përket…
Nuk vdes nga dashuria, asnjëherë nuk vdes.
Mbetesh gjallë në sytë e Itakës!
Boheme në dy sytë e ballit.
THJESHT MË THUAJ…
Vjen një dallgë
E marra dallgë
Shpupurit shpirtin
Degdis mendimet…
Më thuaj atë që do
Thjesht, më thuaj.
Në parmakun e syve të lodhur
zgjon ngadalë timbrin e shpirtit.
I ngjizur në humnerën e zemrës
I dehur me lotin e Posejdonit,
I përgjumur në detin e shpresës
Prek fjalët e panjohura
Shpupurit, pëshpërit lehtas
Afsh që ndizet e tretet si Feniks
Zgjon një botë të fjetur
Psherëtij, psherëtin…
Etja përpin vetminë
Më rrëmben me aromë salepi,
trazon shpirtin e ngrirë.
Shpupurit flokët era e detit
Zgjon valën e heshtur
Zgjon aromën e fjetur
në mendjen time të etur
Me fajin gozhduar në shpirt
I fshehur, në gurët e mi
me frymën e afshit të përkunda.
Qielli u thinj nga loti i puthjes
Dallgët puqen e vriten duke u larguar
Pikon e rigon një shpirt i rënduar
Zgjon fajin e gozhduar.
Çdo pëshpëritje zotëron
Psherëtij, psherëtin…
Prek një ëndërr brenda ëndrrës.
Thjesht me thuaj
Më thuaj atë që do
Një shpirt i dallgëzuar…
NJË PSHERËTIMË SHPIRTI!
S’e di ta them me fjalë
Shpesh, fjalët më ikin
Të gjitha ikin e treten…
Vetëvriten me veten
Për atë që syri sheh
E goja nuk e flet dot,
Përveç lehtas nxjerr
Një psherëtimë shpirti.
Nuk është e lehtë
Pas çdo psherëtime
Humbasim sytë në qiell
E vërshon një lumë
Pa shtrat,
Valë që rrëmbjenë trupin
Shpirti noton
Me ujin e zi…
As Vjosës nuk i ngjan.
I ngjan lumit
Pa shtrat.
Ka trupin tim
Dhe tëndin
Vjosa në syrin e kaltër
Digjet nën shtratin
Pa ujë…
Rrëmben me vete
I kreh valët nën gurë
Vjosa vërrshon
Në sytë e tu
Dhe buron
Nga shpirti uji i zi…
