VETMITË E GURIT
Vetmitë e gurit kanë peshë guri
edhe pse janë të pagojë
dhe nuk dinë të më japin shpjegime
kjo ndihet
Asnjë pemë nuk pranon t’i bëjë shoqëri
vetmisë së tyre të rëndë
asnjë lule
përveç ndonjë shkurreje endacake
dhe ndonjë fije bari të zverdhur
para vjeshte
Vetmia e gurit është e rëndë
sa një hekur
ose sa dhjetë pikëllime sëbashku
Jam me gjykimin platonian
se këta gurë kanë qenë gjithmonë aty
dhe nuk dinë ç’bëhen jashtë
Netëve gjer në shtëpitë e para të fushës
vinë ulërimat e ujqërve të vetmuar
që vërtiten rreth tij me brengë të shpallur
fërkojnë kokat në të
nuhasin shpirtra legjendash të lashta
dhe sërish ia rifillojnë ulërimave
Boshti i gurit dhe trishtimi i kafshëve
bëhen një atë çast
dhe ndjekin zërat e njëri tjetrit
Vetmia e gurit ka një peshë
aq të rëndë sa mund të thyejë
dhe gurin…
Poezi Neviana Shehi
