LULE QË S’THAHET KURRË
Më dhuro lule pranvere
Mos harro edhe një të verës
Më dhuro lule e jo vetëm gurë
Një lule që nuk do të thahet kurrë
Gurë në trup më bëhet fjala
Thikë në zemër kur më thua përralla
Kafshatë në fyt më mbetët mua
Kur m’i largon njerëzit që i dua
Mos më mashtro vetëm më fjalë
Nuk ta harroj këtë deri sa të jam gjallë
Kur më ndalon ajrin e pastër
Mbytëm në lotë e nuk ndalëm dot
Do të bëhëm urë e lumit
Do t’i bartë edhe gurët në trup
Do të eci më kokë lartë
Zotit i lutem të më ndihmoj
Lulet në kopshtin tim do t’i ujiti
Do ju dhuroj shumë dashuri
Kur një ditë unë nuk do jam më
Të më kujtoni veç atë pasuri
Më mirë ma çel atë derë të zezë
Pse me mbylle në atë kafaz
Shpirti im nuk e përballon kurrë
Jamë lindur me shpirt të bardhë
Poezi nga Fitore Haklaj
