Shpirti u ngroh…
S’mu desh manteli at’mbrëmje vjeshte
ku era vraponte si e tërbuar,
përplaseshin gjethet me frymën time
e unë vrapoja me zemrën gufuar!
S’mu desh as shalli gushën ta zija
se puthjen në gushë e doje ti,
krekosur flladi, t’më prekte se lija
sonte do isha vetëm për ty.
Si mollë vjeshtuke faqet u skuqën
me flokët e verdha si gjethe mbuluar,
u ngroh gusha e shpirti bashkë
ndezur një zjarr e dy te shuar!
