LULE PRANVERE
Ndaj mos u habit o njeri i mirë!
Kur të shajnë herë pas here
Ata janë si natë e nxirë
Ndërsa ti lule PRANVERE
.
Dhe të jesh si Hënë e plotë
Dhe të jesh shpirtbehar,
Në ketë botë e ke të kotë,
Se s’të lënë jo, pa të sharë.
Ndaj mos u habit o njeri i mirë!
Kur të shajnë herë pas here
Ata janë si natë e nxirë
Ndërsa ti lule PRANVERE.
NJOHJE
Në këtë rrugë shëtisnim çdo natë,
si të ishim ne, të parët që duheshim në gjithë botën.
Ishim korrekt, njeri – tjetrin prisnim me ankth,
dhe befas nga turpi ulnim kokën
.
Ti s’më mbaje sekrete asnjëherë,
unë të flisja për librin më të ri,
që atëherë veten të vetmuar se kam ndjerë,
dhe njohje tjetër s’doja kurrsesi.
ÇERDHJA E PARË
Çerdhja që ndërtoi im atë, u prish,
dhe molla në oborr këtë vit s’lulëzoi.
Në hambar mbaroi drithi që ish,
dhe oxhaku s’nxjerr më tym, pushoi.
Zogjtë u shpërndanë nëpër botë,
ikën të gjithë në muzgun e murmë.
Tek sytë e tyre shihje vetëm lot,
teksa shkonin larg, larg shumë.
Ra një ditë dhe çatia e shtëpisë.
bunari në fund të oborrit kish shterruar.
S’gjante më asgjë me çerdhen e fëmijërisë,
përveç kujtimeve çdo gjë kish mbaruar.
Erdhën e ikën shumë pranvera.
në çerdhen e parë s’u kthyen varg e varg.
Kot trokitnin njerëzit tek dera,
se njerëz s’kishte, ishin larg.
