PUNA SI MËSUES DHE BARCOLETA (Mikut tim N. D)
Pas disa vite pune në Kooperativë bujqësore më transferojnë mësues në shkollë të mesme. Në fakt nuk kisha mik kaq të fortë, por nganjëherë nuk thuhet kot “të pështyn shenjti në gojë”. Kjo ishte jo thjeshtë një sukses, por në radhë të parë një kënaqësi e madhe, të jeshe mësues ishte tjetër gjë e të jeshë agronom tjetër gjë. Kjo do të thoshte se gjithçka do ishte ndryshe, nuk do të ngrihesha më pa zbardhur dita për të shkuar para kooperativisëve te ara, nuk do vishja çizmet dhe nuk do bëja më kilometra rrugë në këmbë duke e shkelur sektorin pëllëmbë për pëllëmbë. Jo jo, as natën nuk do ngrihesha për të parë a plugoheshin arat, vaditeshin bimët apo mos kishte dëme në foragjere. Tashmë do isha më i lehtësuar në punë. S’do jepja llogari para kryesisë përse nuk mbolla në kohë apo pse nuk u realizua prodhimi i pritshëm. Puna e re si mësues në shkollën e mesme më kishte dhënë tjetër kënaqësi, vetja më dukej tjetër njeri. Kisha filluar të miqësohesha me kolegët, më donin dhe respektonin, po kështu edhe nxënësit. Shpesh bëja lidhjen mes kolegëve kooperativistë dhe mësuesve. Sa shumë ndryshime. Kjo ishte punë zotërinjsh, krahasuar me atë që bëja si agronom në kooperativë. Shpesh sillja në mend përgjegjësin e sektorit, e kisha epror dhe shok, më donte shumë. Sa herë kisha ndonjë problem në punë më mbështeste, “nuk ka faj agronomi, është imi faji, unë kam vendosur ashtu”. Ai kishte tjetër status, ishte i organizuar në parti dhe kishte tjetër mardhënje me eprorët. Veç kësaj ishte njeri shumë babaxhan, gëzonte respekt, e karakterizonte vetëm mirësia. Qarkullonin fjalë se do bëhej kryetar kooperative. I isha lutur disa herë që po u transferove nga këtu të më marrësh me vete si specialist. Qeshte dhe më thoshte “pa merak” ku ti gjejmë kuadrot si ti. Por mua më transferuan më shpejt se ai të bëhej kryetar në një nga kooperativat e rrethit. Shkolla ishte disa kilometra larg qytetit ku banoja, por në qytet ishte. Kishte linjë me aurtobuz çdo orë, si dhe linjë hekurudhore. Problemi i transportit ishte i zgjidhur. Jepja lëndë profesionale të bujqësisë, më pëlqente të jepja mësim. Të them të drejtën nga goja isha orator dhe zakonisht flisja më një gjuhë sa zyrtare aq edhe dialektore. Nxënësve u pëlqente shpjegimi im në dialekt shkodran. Më dëgjonin me vëmendje dhe kishin dëshirë dhe kënaqësi për orët e mësimit që jepja unë. Jo rrallë me kolegët mësues tregoja dhe barcoleta. Ishte një traditë që më ishte krijuar që në shkollë të mesme. Barcoletat pëlqeheshin shumë dhe sa herë kishim kohë të lirë kolegët më thonin “na trego një barsoletë të re”. Më doli nami gjithandej. Një ditë vjen një inspektor i arsimit te shkolla jonë, ishte njeri i mirë, i ditur dhe i dashur me arsimtarët. Pasi bëri takimin në shkollën tone, la detyrat e doli te stacioni i auutobuzit për të ikur mbase në seksion të arsimit, apo në ndonjë shkollë tjetër. U takuam rastësisht në oborr të shkollës.
Më përcill deri te rruga, – më tha e më futi krahun si për të thënë se nuk ka diskutim për këtë. -Si të duket puna në arsim? -Pse të gënjej, më mirë s’ka, ndryshon nga puna e bujqësisë shumë. -Më bëhet qejfi, mu drejtua duke më parë në sy. Më folën mirë për ju shokët e drejtorisë. Mësues i mirë dhe gjithë humor më thanë. Qesha dhe si me shaka i thashë, po ja si shkodran që jam, bëjmë pak humor. -Na thuaj një barcoletë të bukur. Qesha dhe fillova të tregoj një që nuk e kisha treguar më parë. -“Dy aktorë të estradës profesioniste të qytetit, kishin dalë nëpër qytet dhe po bënin xhiro. U afrohet një fëmijë i varfër, i pa larë, me rroba të grisura, i zbathur, i dobët nga keq ushqyerja. – Më jepni dhjetë lekë, ju lutet. Aktorëve ju dhimbs, nxjerrin lekët, ja japin dhe njëri e pyet: -I kujt je ti djalë? -S’më njihni, jam djali i nënës parti. Aktorët qeshën me lot nga humori i hollë i fëmijës dhe njëri duke parë nga shoku i tha: -“Ja paska këputur kokën”. Inspektori i arsimit shtangu, nuk e priste këtë lloj barsolete. Filloi të shikojë nga të gjitha anët. -Ç’pate, ju drejtova. -Po shoh mos e dëgjoi njeri tjetër veç meje. -E pastaj?! -Si pastaj, po të na ketë dëgjuar dikush tjetër, në degë të brendëshme do shkoj, para se të shkojë ai, se do më akuzojnë pse nuk tregoj se ti shave partinë. -Të them të drejtën i vleresova seriozisht fjalët e tij. Një muaj rresht pata frikë se do më arrestonin, por shefi kishte heshtur. S’na kishte dëgjuar njeri tjetër me siguri, shpëtuam të dy.
