Vargun
Aty mes librave ju kam vendosur,
Rrjeshtuar heshtur ndërto,
I mblidhja një nga një pran vetes
Si një lule t’i varg lulëzon.
Ju merrja ashtu pakuptuar,
Dhe fjalët thurreshin rruazë,
As vet s’kuptoja si lidheshin..
nga unë…
Që sjam poete me famë.
Poete është fjalë e madhe,
Duhen shkallë e jo fjalë,
Lartësit e saj, duhan prirrje,
Jo zhgarravina mbi letren e bardh.
Të ndjek drejt librave pafund,
Tek unë heshtur në labirinthe flini,
Mblidheni, thellësia e shpirtit formon,
Vargjun që merr jetë në ajrin e pastër.
Si kurorë në duar thurrur lëndinave
Mes gjelbërimit e burimeve pa anë,
Tek lulëzimi i luleve shumë ngjyrshe,
Gjenë vend e mblidhesh gjerdan.
Tek çapitem e heshur drejt teje,
Mes fletve do jeni aty,
Saherë do flasim e shkruajmë,
Për çdo gjë të bukur që dimë.
