Unë emigranti,
Mora nën sqetull kokën time,
Dhe si nëpër qen, ikanak ika.
Kapërceva kufij e kufij e kufij,
Dhe u përplasa dikund gati pa frymë.
Pastaj mora veten dhe fillova ecjen,
U ngrita dhe hapërova si kalama,
Mësova edhe të belbëzoja.
Punova dhe jetova për ty,
Në mbrëmje vinte koha e kujtimeve për ty,
Dhe natën ëndërroja për ty,
Dhe në mëngjes zgjohesha me ty,
Dhe thosha me vete:athua do të shihemi njëherë me sy.
Pastaj plasi lufta.
Ti kërkove….
Unë të dhashë….
Jep,jep,jep….
Hyra borxh dhe dhashë,dhashë,dhashë…,
Sepse unë të kisha borxh ty,borxh që s’lahet kurrë.
Pastaj s’më mjaftoi as kjo.
U nisa me autobusin e parë dhe erdha te ti,
Thashë të vdes unë,që të mos vdisje ti.
Dhe vdiqa!
Dhe pesë pare s’i dhashë pse vdiqa.
Se kur vdisja unë,jetoje ti.
Që fara jonë dhe emri yt të mos shuhej.
Shkela nëpër lotë nëpër gjak,nëpër kufoma ,
Nëpër krisma,nëpër gropa,nëpër plumba,
Pashë veten se po jetoj,
Kur të pashë se po jetoje ti.
Pastaj barku yt u rilind.
U shtua,u rrit.
Unë prita,prita,prita.
Mbeta duke pritur.
Nuk pate vend për mua.
Ika përsëri!
Ikanak më!
As vetë s’po i bie në fije:i kujt jam?
Ti ece me paterica duke të mbajtur përdore,
Por ece.
Unë erdha te ti në dimër,në verë,
Se unë s’mundja pa ty,
Prandaj erdha n’Shënmitër e n’Shëngjergj,sipas zakonit të babës.
Ti u bëre sikur s’më njeh,
Dhe më vure edhe kufi,
Kërkove edhe taksë nga djali yt.
Në fillim u tremba,por pastaj taksën e pagova,
Dhe e paguaj e do ta paguaj se edhe dashuria u paguaka.
Unë nuk dua nga ti kurrgjë,
Veç dy metra katror në arën që ma la baba.
As dua funeral,as dua dafina,as dua lotë nga ti.
Por as mallkime nuk dua.
Nuk bën,është gjynah prej zotit,do të thoshin plakat.
Lermë ta shijoj aromën e dheut të arës së babait,
Se e di ,ti edhe aty kërkon taksë,
Por edhe aty ta paguaj taksën,
Se edhe dashuria kushtuaka,
Se edhe dashuria u paguaka.
Por ti mos u mërzit,
Se unë paguaj.
