Vashë arbërore
E ëmbla ime moj!
Si rrushi në pjergull,
t’i dua buzë e gojë,
e syrin me gjithë vetull.
Lozonjare e shtatselvi,
pëllumbeshë lule zambak.
Sa ta pashë syrin e zi,
seç më dogj i ziu merak
.
Kur më hodhe atë shikim
dhe m’buzëqeshe me kujdes.
Sa thell hyre n’shpirtin tim,
zemra ime flakë m’u ndez.
Bukurinë çupë kush ta fali
e të gjithë at nur hyjnor?
Në më je gocë nga Llapi!
– I lumi ai që t’vë kurorë!
Në më je vajzë Revuçi*!
Kam për ty një porosi:
atje n’bjeshkë n’hije mali,
për mua n’ “Vrellë”** ujë me pi!
N’Breg t’Livadheve kur t’kalosh,
për t’pushuar vash’ ulu pak!
N’të pyet kush për një djalosh
thuaj: – ka dal i ri e u bë plak.
..
Kur t’arrish tek Bregu i Vogël
Cucë e bukur ndal veç pak!
Nga aty çikë, kur isha i vogël.
Shihja shtëpin’ time me çardak…
Qe sa kohë jam larguar,
jasht Atdheut në mërgim.
Shpirt e zemër përvëluar,
Në dhe t’huaj – jam jetim.
Në një ditë vere me vapë,
shumë dasmorë do të vijnë…
Si shqiponja kur krahët hap.
Vallëzojmë e ngremë dollinë
.
Lart në qiell t’jehojë kënga
nga daullja dhe çiftelia.
Kur bashkohen dy zemra,
kurorëzohet dashuria.
