Tradhëtia
Ai shtyu gjith’ inat derën
rrotulluese të lokalit “Argjend”!
Hyri, dhe pardesynë e flaku tej,
mbi një kolltuk u nder.
Nxitimthi, në një karrige këmbëgjatë
te banaku zuri vend,
dhe thirri:- Si gjithnjë,
whisky-n tim më shtjer, banakier!
Gotat rradhë – rradhë
i rrëkëllente përhumbur me fund,
buzën e rrudhur fshinte vazhdimisht
me të praptën e dorës,
Nervozuar mbi karrige,
sa andej – këndej u lëkund,
dhe as që i shkonte në mendje
t’i hedhte sytë orës.
Veç në mendje e tëmtha
i rehte papushim,
tradhëti e Ludovikës,
me shokun e tij më të mirë.
Shtjerë përsëri whisky – thërriste
- shtjerë miku im!
E di ç’ke?
Ma sill këtu shishen më mirë!
Rrëkëllente ashtu gurmazit
whisky-n e tij në tym,
sytë i shkrepëtinin
e ziente i tëri mllef e inat.
-Duhet të ikni tani!- i fliste baristi – ndërsa ai e shtynte.
-Do ta mbyllim lokalin
-vazhdonte ai – eeej, vajti mesnat’!
