KOHA NË KAFAZIN KALENDARIK
Me kohën ecim bashkërisht
Prapa mbesin gjurnët ndodhitë
Stinëve të jetës lulëzon e thinjet
Ia thellon rrudhat moti i ligë
Në tërë pjesëzat e natyrës
Hapësirës së paanë e pa kufi
Udhëton ditë e natë vite e shekuj
Kurdisur në kafazin kalendarik
Dhe matet me pulsin e zenrës
Me frynëmarrjen e shpirtit
Akrepat në kafaz kur s’i lëvizin
Ndryshku ia bren frymëmarrjen
Mendësi e njeriut e shpiku!
