FAT I KRISUR !
O fat i këtij njerëzimi!
Pse nuk je me kët’ botë, pak bujar?!
E zhyte në llumë trishtimi,
dhe pas shpine e përqesh si tinzar!
I përndjek njerëzit kot së koti,
të gjallët i do të vdekur.
Kështu më dukesh më i krisur se moti,
të paktën varrëve, lëri për t’u tretur!
Përse o fat je kaq i pamëshirë?
I lë të gjallët duke ecur si të vdekur.
I miri të duket i keq, i keqi i mirë,
kur vijnë e ikin pa lënë asnjë vepër!
Përse rri si arbitër në fushë të lojës?
Dikuj i jep çfarë nuk i takon.
Tjetrit ia merr edhe bukën e gojës,
krejt botën në emrin tënd e sundon!
Prandaj o fat, unë ty s’të besoj!
Edhe s’kam qënë kurrë e dashura jote.
Ah, po më dole në shteg do të të dënoj.
Si më shkatërrimtarin e kësaj bote!
